नेपालमा सर्वाधिक भारत परस्त नेता अहिले

● मदन बज्राचार्य

nepalplus.com

यसलाई हामीले बिडम्बना नै मान्नु पर्छ, नेपालको इतिहासमै यति साह्रो भारत परस्त भएको नेताहरु कहिले पनि नेपालमा हाबी भएको थिएन । जति आज हुँदै आएको छ । यस्तो लाग्छ, २०४६ को जनआन्दोलनलाइ जसरि भारतले आफ्नो स्वार्थको रुपमा प्रयोग गर्न चाहेको थियो त्यो गर्न असमर्थ भएको थियो ।  र २०४६ पछिको नेपालको संबिधान र सरकार भारतले जस्तो होस् भनि चाहेको थियो त्यो अनुरुप नभए पछि भारतको कुनै कुनामा नेपालमा २०४६ को आन्दोलन र २०४ ६को आन्दोलन पछिको सदन र सरकारले जस्तै भारतलाई निरास नबनाउने अर्को आन्दोलन कसरि र कोबाट गर्ने गराउने भनेर योजना बुन्दै थियो ।

२००७ देखि २०४६ सम्म भारतले नेपाललाई आफ्नो साम्राज्यमै मिलाउन नसकेपनि आफ्नो प्रभुत्वमा पार्न सबै उपाय प्रयोग गर्‍यो । कास्मिरमा जस्तै नेपालमा राजालाई आफ्नो प्रभावमा पार्न खोज्यो । त्यो पनि सफल भएन । सिक्किममा जस्तै लेण्डुपहरु उठाउन खोज्यो । त्यो पनि असफल भयो । बंगला देशमा पाकिस्तान शत्रु हो । भारत मात्रै मित्र हो भन्ने भ्रम फैलाए जस्तै नेपालको निम्ति चीन भारत जस्तै मित्र नहुने भ्रम फैलाउन प्रयास गर्‍यो । तर त्यो प्रयास पनि निरर्थक भयो ।

भारतको यस्तो हरेक प्रयासले नेपाली जनताको मनबाट नेपालीले शोचे चाहे जस्तो मित्र भारत कहिले नबन्ने बिस्वास झनै बढ्दै गयो । नेपालको हरेक चुनावमा जुन नेताले भारतको बिरोध गरे तिनले जिते । नेपालको नेताहरुलाई भारतले आफ्नो प्रभावमा पार्न हरसम्भव प्रयास गरिराख्यो । कुनै बिके कुनै झुके । कुनै मरे मारिए । तैपनि भारतले जे चाहेको थियो त्यो उसले नेपालमा गर्न सफल भएन ।

नेपालका नेताहरुलाई मात्रै प्रभावमा पारेर नेपाल आफ्नो मुठ्ठीमा पार्न नसकिने भएपछि भारतले आफ्ना बिहारीहरू र नेपालका आफ्नो सुविधालाई नेपालको स्वतन्त्रताको भन्दा बढी महत्व दिने मानशिक रुपमा अर्ध भारतीय बनेका नेपाली नागरिकलाई हतियार बनाएर नेपाल माथि आफ्नो प्रभुत्व जमाउन खोज्दै आएको देखिन्छ ।

हुनत यो हतियार भारतले श्रीलंकामा पनि प्रयोग गरिसकेको थियो । हिजो श्रीलंकाको दक्षिण भूभाग जाफ्नामा तमिलको आत्मनिर्णय गर्न सक्ने मध्यदेश बनाउन जे गरेको थियो त्यो आज भारतले नेपालको दक्षिण भूभाग तराइमा बिहारीको मध्यदेश बनाउन प्रयास गर्दै आएको छ । श्रीलंकाको जाफ्नामा मध्यदेश बनाउन खोज्ने तामिलहरुले श्रीलंकाको अर्को जातिको नागरिकहरु माथि जस्तो ब्यबहार गरेको थियो आज ठिक त्यस्तै ब्यबहार तराइमा मधेसीले नेपालको अर्को जातिका नागरिकहरुहरु माथि गर्दै आएको छ ।

जाफ्नामा मध्यदेश बनाउन खोज्ने प्रमुख नेताहरु तमिलनाडुमा प्रश्रय पाउँथे । तराइमा मध्यदेश बनाउन खोज्नेका नेताहरुले बिहारमा प्रश्रय पाउँदै आएका छन् । श्रीलंकामा तामिलाहरुलाइ अंग्रेजले चिया बगानमा काम गराउन लगेको थियो । नेपालको तराइमा धान खेति गराउन नेपालकै राजा र राणाले बिहारीलाई बसोबास गराए ।

श्री लंकामा रहेका सबै तमिलहरुलाई श्री लंकाको नागरिकता दिलाउन भारतले दवाव दिए जस्तै नेपालको तराइमा रहेका बिहारिहरुलाई पनि नेपालको नागरिकता दिलाउन भारतले दवाव दियो । राजनैतिक स्थिति अत्यन्त तरल भएको बेला श्री लंकाको सरकारले करिव ३० लाख तामिललाइ श्री लंकाको नागरिकता दियो ।

नेपालका नेताहरुले पनि ३० लाख जत्तिकै बिहारिहरुलाई संबिधान समेत मिचेर नेपालको नागरिकता दिए। श्री लंकाको नागरिकता पाएका तमिलहरुको भोटबाट जितेका तमिलबादी नेताहरुले सदनलाइ तमिलवादको निमित अबरुद्ध पारे । नेपालको नागरिकता पाएका मधेशबादीहरुले पनि संविधान सभा अबरुद्ध पारेकै थिए ।

यसो हेर्दा भारतले श्री लंकाको जाफ्नामा तमिलको मध्यदेश बनाउन जे जस्तो गरेको थियो त्यो सबै नेपालको तराइमा बिहारीको मध्यदेश बनाउन प्रयोग गर्दै आएकोछ ।

फरक मात्र यति छ, भारतले श्रीलंकाको जाफ्नामा तमिलको मध्यदेश बनाउन दिन एक जना प्रभाकरण पालेर उकासेको थियो भने नेपालको तराइमा बिहारीको मध्येदेश बनाउन भारतले अनेकौं प्रभाकरणहरु पालेर उकासेको छ । अर्को फरक यो पनि छ कि श्रीलंकाको राष्ट्रपतिसित प्रभाकरण जस्तोलाइ सिध्याउने ताकत थियो भने हाम्रो राष्ट्रपतिलाई औंला समेत उठाउने अधिकार छैन । छोटकरीमा भन्ने हो भने आज नेपालको राजनीतिमा हाबी भएको मधेशबाद श्रीलंकामा सफल हुन् नसकेको “लिट्टेवाद कै सुधारिएको संस्करण हो।

(कार्टून- रबिन सायमी)