मिति २०७१ मङ्सिर ८ गतेका दिन नेकपा - माओबादी केन्द्रीय कार्यालयमा एउटा भूकम्प आएको छ भने त्यसको असर संसदीय पार्टीहरुका नाइकेहरुमा परेको देखिएको छ / दोस्रो संबिधान सभाको चुनाब बहिस्कार गरी “रास्ट्रीय सरकार” को माग गरिरहेको नेकपा – माओबादीलाई टेर पुच्छर नलगाई रहेका संसदीय पार्टीले अहिले माओबादीको एउटा हिस्सा फुटेर क्रान्तिको दिशा समात्ने देखेपछी आफै रास्ट्रीय सरकारको रटान लगाउन थालेका छन् / “अधिकार सम्पन्न रास्ट्रीय गोलमेच सम्मेलन” को नारालाई “सुझाव लिने थलोको” रुपमा बुझेका नेताहरुले आज भोलि रास्ट्रीय सरकारको रटान लगाएको देखेर म आश्चर्यमा परेकोछु /
खोसेको जमिन फिर्ता गर अनि मात्र संबिधान बन्छ / लडाकु दस्ता भंग गर त्यस पछी मात्र संबिधान बन्छ / तिमीले चाहेको संबिधान कि तिम्रा जनसेना ? जस्ता प्रश्नहरुले प्रचण्डलाई शान्ति र संबिधानको नारा ल्याई रित्तो हात बनाउन सफल भएका यथास्थितिबादी पार्टीका नाइकेहरुको दिमागले परिवर्तन भनेको प्रचण्डलाई मात्र देखेका रहेछन / सोहि व्यक्तिको माक्सवादी पाठशालाले कति बिद्यार्थीहरु उत्पादन गरी सकेको छ भन्ने उनीहरुलाई कहिले हेक्का भएको देखिएन / एउटा नेता मरेमा नीति मर्छ र नीति नै मरेमा कार्यकर्ताको जन्म नै हुन सक्दैन भन्ने मानासिक्ताले काम गरेको देखियो संसदीय यथास्थितिबादी नेताहरुमा / संयुक्त रास्ट्र संघ अन्तर्गतका व्यक्तिहरुले ठिक समयमा माओबादीले चुकेको कुरा बताइरहेका जानकारीमा आएकोछ / तर अब फेरी हतियार उठाउदा गलती हुने कुरा नै सुझाई रहेको भेटिएकोछ/ यो सुझावले पनि क्रान्ति र अनुशासनको उर्बर भूमिलाई बन्जर बनाउने र नेपाललाई विश्व बजारको उपभोग्य थलोको रुपमा सदैव प्रयोग गर्ने नियतले मात्र काम गरेको देखिन्छ /
१ पार्टीको माथिल्लो पङतिमा नवप्रवेशिले नीति र निर्माणको तहमा अड्डा जमाएर बस्ने र कार्यकर्ताको भावना बिपरित आफ्नै मुढेबल प्रयोग गरी निर्देशन मात्र दिने परिपाटीले पनि कार्यकर्ताहरु वाक्क भएको अबस्थामा हिउँ पग्लेर थुप्रेको पानीले एक दिन निकाश खोज्नु र बाटो पहिल्याउनु गलत मान्न सकिदैन / यो बिज्ञानको नियम नै हो / त्यहि सृंखला अन्तर्गत २०६९ असारमा कमरेड किरणको नेतृत्वमा नयाँ पार्टीको जन्म हुन पुगेको र तुरुन्तै “जनयुद्धको जगमा जनविद्रोह” को नारा पास गरी प्रशिक्षण गरेको थियो / त्यहि नारालाई सार्थक बनाउने उदेश्यले अगाडी बढेको पार्टीले रास्ट्रीय सरकारको निर्माण गरी गोलमेच सम्मेलन मार्फत नै जनगणतान्त्रिक संबिधानको निर्माण गर्नु पर्छ भनिरहेको बेलामा प्रचण्डको बन्दुक प्रचण्ड कै काधमा राखी बैद्य तिर ताकेर पड्काउन खोज्दा प्रचण्ड कै कार्यकर्ता भुटेर सकेको पत्तो चुनाबको रिजल्ट आए पछी मात्र थाहा भएको हुनु पर्छ / त्यसै गरी संसदबादीहरु पुरानै संबिधान निर्माण हुने तिर उद्यत हुदै जानु र पार्टीले खास ठोस निर्णयका साथ् अगाडी नबढी अकर्मन्यतामा फसी देशको लागि निकाश दिने तहमा रहन नसक्नु युबाहरुको लागि निराशको बाटो बाहेक केहि हुन सकेन / बरु चुनाब बहिस्कारले प्रतिक्रीयाबादीले नै फाइदा उठाउन पुगे / बाबुरामको संबिधान सभा भंग, प्रचण्डको माकुनेलाई सभासद बनाउने प्रस्ताब तथा हेटौडा महाधिबेसनबाट खिलराजलाई प्रधान मन्त्रीमा ल्याउने प्रस्ताब र किरणको चुनाव बहिस्कारको नाममा भोट लिस्टमा नाम दर्ता गर्न नदिनु ले पुनरुत्थान बादिहरुलाई राम्रो मलजल मिलेको देखिएकोछ/ चुनाब बहिस्कारलाइ आ-आफ्नै तरिकाले प्रयोग गरिएकोछ / नेतृत्वले धोका दिएको छ / केहि कार्यकर्ता अहिले पनि जेलमा छन् /
जनताले चाहेको योजना बद्ध बिकाश नै हो / क्रान्ति भनेको पनि बिकाश नै हो / यसमा कुनै दुइमत छैन / बिकाश भनेको जनताको चेतनामा बिकाश, जनताको रहन सहनमा बिकाश, जनताको सोच्ने स्तरमा बिकाश, जनताको उपभोगमा बिकाश, जनताको राज्यका अंगअंगमा संलग्नतामा बिकाश, जनताको एकल सोचबाट सामुहिक सोचमा बिकाश, एक जना रमाइरहेको ठाउमा सिंगो समाज नै रमाउने स्तरको बिकाश, जनतामा राज्यको उत्तर दाइत्व प्रतिको बिकाश, सम्पूर्ण नीति र निर्माण राज्यबाट हुने बिकाश, जनताले पाउने सुबिधाको बिकाश, जनता जन्मदै भत्ता, निशुल्क शिक्षा, स्वास्थ्य बिमा, बेरोजगार भत्ता र अन्तमा रोजगारको ग्यारेन्टी पाउने बिकाश जस्ता कुराहरुलाई आधारभुत जीवनको रुपमा परिभाषित गरी संबिधान मै समेट्दै जानु पर्ने लक्ष राखेको युवा जमातलाई अगाडी बढ्न नदिने उदेश्यका साथ थाकेको गोरुलाई क्रान्ति र आस्थाका धरोहर भन्दै मियोमा राखिरहने र मियोले गोरु घुम्ने बाताबरण नै नदिने हो भने पनि हाम्रा गुरुले सिकाएको पाठ बिद्रोह नै हो / त्यसैले “अहिलेको बिद्रोहलाई मुख्य कार्यालय माथिको बम वर्षा” भनेर परिभाषित गर्न कुनै कठिनाइ हुने छैन /
पार्टी फुट्नु भनेको जनता टुक्रनु नै हो / जबकी तागत जुट्नु मै हुन्छ / तर जुटेको अबस्थामा पार्टी कम्जोर बन्दै जान्छ र क्रान्ति धरासायी हुदै जान्छ भने क्रान्तिको रक्षा गर्नु युवा पङतिको दायीत्व पनि हो / त्यसैले अहिलेलाई किरण र विप्लव बीचको झगडा पार्टी फुटको नभई क्रान्तिको बाटो तय गर्ने बिन्दुमा पुगेर भएको विवाद हो र अन्तमा एउटा पक्षले आफ्नो गलती स्वीकार गरेर क्रान्तिको रक्षा गर्ने पङतिलाई अगाडी बढाउने छ भन्ने कुरामा दुइ मत नहोला / त्यसकारण एउटा पक्षका नेताहरुले अर्को पक्षका नेताहरुलाई सत्तो सराप गर्नु राजनीतिक आचरण भित्र पर्ने छैन / कार्यनीतिक विवादलाई शत्रुता पूर्ण तरिकाले गालि गलौज गर्दै अगाडी बढ्नु हामी युवा जमातको नैतिक दाइत्व पनि होइन /
गाउले भाषामा परिभासा दिदा एकजना माक्सवादी बुबाले आफ्ना तीन भाइ छोराहरुलाई सम्पति स्वरूप एकएक वटा मकैका घोगा दिएछन / एउटा छोराले बाबुको सम्पति भनेर माया गरी धेरै नै पुराउदै पुराउदै खादा करिब एक बर्षमा सकिएछ / अर्को छोराले पनि बुबाले दिएको सम्पति भनेर सिंगो घोगोलाई घैटो भित्र हालेर राखेछ / जहाँबाट उक्त मकै एक बर्ष पछी मक्किने बाहेक केहि काम हुन सकेन / तर कान्छो छोराले उक्त मकैलाई फोकेर बारीमा खनजोत गरी छरेछ र अर्को वर्ष धेरै उत्पादन गरी उपभोग गर्दै पुनः बिउ राख्ने काम पनि गरेछ / हामीले पनि त्यहि बिउ राख्ने छोराको खोजि गर्नु पर्ने बेला आएको छ / राखेर बिस्तारै खाने र राखेर खादै नखाने छोरा भन्दा दुख गरेर धेरै फलाएर खाने छोरा अबश्य पनि प्रगतिशील र बैज्ञानिक हुन सक्छ / यद्यपि काम गर्ने क्रममा धेरै दुख कस्ट हुन सक्छ / २०५१ साल तिर तत्कालिन नेकपा माओबादीले लिएको “टोटलवार” को नारालाइ अहिले २० बर्ष पछी फेरी उल्लेख गरी “एकीकृत क्रान्ति” को परिभाषा दिन पर्नु नेपाली राजनीतिमा राम्रो रिजल्ट आएको संकेत होइन / यद्यपि जनयुद्धले जनचेतनामा प्रगति प्रति राम्रो बृधि गरेकोछ / एउटा साधारण नेपालीको छोरोलाइ रास्ट्रपति बनाउन सफल भएकोछ / प्रगतिशील राजनीतिक नारालाई स्थापित गरेको छ/ तर नेतृत्व स्थापित हुन सकेको छैन / अब नेतृत्व स्थापित गर्नु युवा बर्गको नैतिक दायीत्व हुन आएको छ/
२ यता राजनीतिक रुपमा आफ्नो दस्ताबेजलाइ महाधिबेशनमा लगेर छलफल गराई पास गराएर केन्द्रिकृत योजनाका साथ अगाडी बढेको भए दुश्मन यति सजिलरी हास्न पाउने थिएन / देशमा दलाल पुजिबाद्को बिकाश भएकोछ / तर दलाल पुजीपतिहरु सबै भारतीय बिस्तारबाद या अमेरिकी साम्राज्यबादबाट संरक्षित रहेकाछन् / जसले गर्दा आन्तरिक द्वन्दलाइ मात्र प्रधान मानेर जानु गलत नै हुनेछ/ आन्तरिक शक्ति लाई प्रधान र बाहिय शक्तिलाई गौड मानेर अगाडी बढेमा अबश्य पनि सफलताको केन्द्रमा पुग्न सजिलो हुनेछ / बाहिय शक्तिको कुरै नगर्नु पनि कुनै शक्तिको परस्त नेता बन्न खोज्नु हो भन्ने कुरामा विवाद हुन सक्दैन / रास्ट्रीय र अन्तरास्ट्रीय शत्रु मध्ये प्रधान र गौड छुट्टाउनै पर्ने हुन्छ / अन्यथा युवा जोश छ भन्दैमा दुइ चार जनालाई कारबाही गरेको भरमा सत्ता लेनदेन गर्दै एक दुइ जना नेताहरु सरकारमा त जालान तर अन्तिम यात्रा बाबुराम भट्टराईको हुनेमा कुनै दुइमत देखिदैन / विद्रोहीले सत्ता कब्जा गरेको अबस्था बाहेक सम्झौतामा प्रतिक्रियाबादी सत्ता संग सत्ता साझेदारी भएको इतिहास अहिले सम्म विश्वमा देखिएको छैन / त्यसकारण पार्टी फुटेको दुई बर्षमा नै फेरी फुटाउनु नेतृत्वको लागि हतासको मानसिकता भन्दा बेइमानी नहुने देखिन्छ /
निष्कर्ष :- मिति २०७१ मङ्सिर २७ र २८ गरि दुइ दिन सम्म अध्यक्ष कमरेड किरण, सचिब कमरेड देव गुरुङ र विदेश राज्य समन्वय समिति संयोजक कमरेड मनोज थापा संग खाडी क्षेत्रको प्रतिनिधित्व गरि रमेश गिरि, दिपक बोहरा, काशी काफ्ले, बसन्त पौडेल र बिक्रम पौडेल ले संयुक्त रुपमा भेटघाट गरि बर्तमान पार्टीको समस्या र समाधान अनि पार्टीले विदेशमा रहेका नेपालीहरुको समस्याको बारेमा खेल्ने भूमिका बारेमा स्पस्ट राख्ने काम भएकोछ/ मध्यपुर्ब मोर्चाले तयार गरेको माग पत्रलाइ लिखित पत्र कै रुपमा किरण जी को हातमा दिने काम भएकोछ भने सोहि काम बिद्रोही कमरेड विप्लब र कमरेड धर्मेन्द्र बास्तोलालाइ बुझाउने काम भएकोछ /
माथि एक नम्बरको विचार कमरेड विप्लवबाट आएको हो भने दुई नम्बरको विचार कमरेड किरणबाट आएको हो / दुवै जनालाई राम्ररी केलाउदा ब्यबहार र सिद्धान्त मेल नखाएको देखिएकोछ / अहिलेको युवाको माग अनुसार विप्लव गएको देखियो भने बुढाहरुले सिद्धान्तको रटान गर्दै आत्म रक्षामा लागेको देखियो / त्यसकारण खाडीमा रहेका मोर्चाहरुले आफुलाई फुटाएर कम्जोर गराउनु भन्दा क्रान्तिलाई कसरि सहयोग गर्ने र त्यसको सैद्धान्तिक पाटोलाई समातेर रक्षा गर्दै अगाडी कसरि बढ्ने भन्ने सम्बन्धमा स्पस्टताका साथ मोर्चालाई एकताबद्ध बनाएर एउटा स्वरका साथ जान सकेमा दुश्मनले हास्ने मौका पाउने छैन / अन्यथा हाम्रा कुराहरु त्यहाँ सुनुवाई हुने छैनन् / जहाँ बस्नु हुन्छ, जसरि बस्नु हुन्छ , क्रान्तिलाई सहयोग गर्नुहोस, करकाप होइन, आत्मीय बलिदानीका साथ अगाडी बढ्नुहोस, आपसमा झैझगड नगरी, मिलेर नै नया योजना लिएर आउनुहोस भन्ने मेरो धारणा हो / हिजो हामीले पार्टी प्रति गरेको योगदान अहिले प्रतक्ष नेतृत्वको सामु राख्ने अवसर त मिलेकोछ / तर त्यसलाई अब कसरि र कुनपक्षबाट राम्रो सम्बोधन, ब्यबहारमा जाने प्रतिबद्धताका साथ हुन्छ ? त्यो हेर्न बाकि नै रहेकोछ/
रमेश गिरी
सल्लाहकार
नेपाली जनप्रगतिशील मोर्चा युएई
खोसेको जमिन फिर्ता गर अनि मात्र संबिधान बन्छ / लडाकु दस्ता भंग गर त्यस पछी मात्र संबिधान बन्छ / तिमीले चाहेको संबिधान कि तिम्रा जनसेना ? जस्ता प्रश्नहरुले प्रचण्डलाई शान्ति र संबिधानको नारा ल्याई रित्तो हात बनाउन सफल भएका यथास्थितिबादी पार्टीका नाइकेहरुको दिमागले परिवर्तन भनेको प्रचण्डलाई मात्र देखेका रहेछन / सोहि व्यक्तिको माक्सवादी पाठशालाले कति बिद्यार्थीहरु उत्पादन गरी सकेको छ भन्ने उनीहरुलाई कहिले हेक्का भएको देखिएन / एउटा नेता मरेमा नीति मर्छ र नीति नै मरेमा कार्यकर्ताको जन्म नै हुन सक्दैन भन्ने मानासिक्ताले काम गरेको देखियो संसदीय यथास्थितिबादी नेताहरुमा / संयुक्त रास्ट्र संघ अन्तर्गतका व्यक्तिहरुले ठिक समयमा माओबादीले चुकेको कुरा बताइरहेका जानकारीमा आएकोछ / तर अब फेरी हतियार उठाउदा गलती हुने कुरा नै सुझाई रहेको भेटिएकोछ/ यो सुझावले पनि क्रान्ति र अनुशासनको उर्बर भूमिलाई बन्जर बनाउने र नेपाललाई विश्व बजारको उपभोग्य थलोको रुपमा सदैव प्रयोग गर्ने नियतले मात्र काम गरेको देखिन्छ /
१ पार्टीको माथिल्लो पङतिमा नवप्रवेशिले नीति र निर्माणको तहमा अड्डा जमाएर बस्ने र कार्यकर्ताको भावना बिपरित आफ्नै मुढेबल प्रयोग गरी निर्देशन मात्र दिने परिपाटीले पनि कार्यकर्ताहरु वाक्क भएको अबस्थामा हिउँ पग्लेर थुप्रेको पानीले एक दिन निकाश खोज्नु र बाटो पहिल्याउनु गलत मान्न सकिदैन / यो बिज्ञानको नियम नै हो / त्यहि सृंखला अन्तर्गत २०६९ असारमा कमरेड किरणको नेतृत्वमा नयाँ पार्टीको जन्म हुन पुगेको र तुरुन्तै “जनयुद्धको जगमा जनविद्रोह” को नारा पास गरी प्रशिक्षण गरेको थियो / त्यहि नारालाई सार्थक बनाउने उदेश्यले अगाडी बढेको पार्टीले रास्ट्रीय सरकारको निर्माण गरी गोलमेच सम्मेलन मार्फत नै जनगणतान्त्रिक संबिधानको निर्माण गर्नु पर्छ भनिरहेको बेलामा प्रचण्डको बन्दुक प्रचण्ड कै काधमा राखी बैद्य तिर ताकेर पड्काउन खोज्दा प्रचण्ड कै कार्यकर्ता भुटेर सकेको पत्तो चुनाबको रिजल्ट आए पछी मात्र थाहा भएको हुनु पर्छ / त्यसै गरी संसदबादीहरु पुरानै संबिधान निर्माण हुने तिर उद्यत हुदै जानु र पार्टीले खास ठोस निर्णयका साथ् अगाडी नबढी अकर्मन्यतामा फसी देशको लागि निकाश दिने तहमा रहन नसक्नु युबाहरुको लागि निराशको बाटो बाहेक केहि हुन सकेन / बरु चुनाब बहिस्कारले प्रतिक्रीयाबादीले नै फाइदा उठाउन पुगे / बाबुरामको संबिधान सभा भंग, प्रचण्डको माकुनेलाई सभासद बनाउने प्रस्ताब तथा हेटौडा महाधिबेसनबाट खिलराजलाई प्रधान मन्त्रीमा ल्याउने प्रस्ताब र किरणको चुनाव बहिस्कारको नाममा भोट लिस्टमा नाम दर्ता गर्न नदिनु ले पुनरुत्थान बादिहरुलाई राम्रो मलजल मिलेको देखिएकोछ/ चुनाब बहिस्कारलाइ आ-आफ्नै तरिकाले प्रयोग गरिएकोछ / नेतृत्वले धोका दिएको छ / केहि कार्यकर्ता अहिले पनि जेलमा छन् /
जनताले चाहेको योजना बद्ध बिकाश नै हो / क्रान्ति भनेको पनि बिकाश नै हो / यसमा कुनै दुइमत छैन / बिकाश भनेको जनताको चेतनामा बिकाश, जनताको रहन सहनमा बिकाश, जनताको सोच्ने स्तरमा बिकाश, जनताको उपभोगमा बिकाश, जनताको राज्यका अंगअंगमा संलग्नतामा बिकाश, जनताको एकल सोचबाट सामुहिक सोचमा बिकाश, एक जना रमाइरहेको ठाउमा सिंगो समाज नै रमाउने स्तरको बिकाश, जनतामा राज्यको उत्तर दाइत्व प्रतिको बिकाश, सम्पूर्ण नीति र निर्माण राज्यबाट हुने बिकाश, जनताले पाउने सुबिधाको बिकाश, जनता जन्मदै भत्ता, निशुल्क शिक्षा, स्वास्थ्य बिमा, बेरोजगार भत्ता र अन्तमा रोजगारको ग्यारेन्टी पाउने बिकाश जस्ता कुराहरुलाई आधारभुत जीवनको रुपमा परिभाषित गरी संबिधान मै समेट्दै जानु पर्ने लक्ष राखेको युवा जमातलाई अगाडी बढ्न नदिने उदेश्यका साथ थाकेको गोरुलाई क्रान्ति र आस्थाका धरोहर भन्दै मियोमा राखिरहने र मियोले गोरु घुम्ने बाताबरण नै नदिने हो भने पनि हाम्रा गुरुले सिकाएको पाठ बिद्रोह नै हो / त्यसैले “अहिलेको बिद्रोहलाई मुख्य कार्यालय माथिको बम वर्षा” भनेर परिभाषित गर्न कुनै कठिनाइ हुने छैन /
पार्टी फुट्नु भनेको जनता टुक्रनु नै हो / जबकी तागत जुट्नु मै हुन्छ / तर जुटेको अबस्थामा पार्टी कम्जोर बन्दै जान्छ र क्रान्ति धरासायी हुदै जान्छ भने क्रान्तिको रक्षा गर्नु युवा पङतिको दायीत्व पनि हो / त्यसैले अहिलेलाई किरण र विप्लव बीचको झगडा पार्टी फुटको नभई क्रान्तिको बाटो तय गर्ने बिन्दुमा पुगेर भएको विवाद हो र अन्तमा एउटा पक्षले आफ्नो गलती स्वीकार गरेर क्रान्तिको रक्षा गर्ने पङतिलाई अगाडी बढाउने छ भन्ने कुरामा दुइ मत नहोला / त्यसकारण एउटा पक्षका नेताहरुले अर्को पक्षका नेताहरुलाई सत्तो सराप गर्नु राजनीतिक आचरण भित्र पर्ने छैन / कार्यनीतिक विवादलाई शत्रुता पूर्ण तरिकाले गालि गलौज गर्दै अगाडी बढ्नु हामी युवा जमातको नैतिक दाइत्व पनि होइन /
गाउले भाषामा परिभासा दिदा एकजना माक्सवादी बुबाले आफ्ना तीन भाइ छोराहरुलाई सम्पति स्वरूप एकएक वटा मकैका घोगा दिएछन / एउटा छोराले बाबुको सम्पति भनेर माया गरी धेरै नै पुराउदै पुराउदै खादा करिब एक बर्षमा सकिएछ / अर्को छोराले पनि बुबाले दिएको सम्पति भनेर सिंगो घोगोलाई घैटो भित्र हालेर राखेछ / जहाँबाट उक्त मकै एक बर्ष पछी मक्किने बाहेक केहि काम हुन सकेन / तर कान्छो छोराले उक्त मकैलाई फोकेर बारीमा खनजोत गरी छरेछ र अर्को वर्ष धेरै उत्पादन गरी उपभोग गर्दै पुनः बिउ राख्ने काम पनि गरेछ / हामीले पनि त्यहि बिउ राख्ने छोराको खोजि गर्नु पर्ने बेला आएको छ / राखेर बिस्तारै खाने र राखेर खादै नखाने छोरा भन्दा दुख गरेर धेरै फलाएर खाने छोरा अबश्य पनि प्रगतिशील र बैज्ञानिक हुन सक्छ / यद्यपि काम गर्ने क्रममा धेरै दुख कस्ट हुन सक्छ / २०५१ साल तिर तत्कालिन नेकपा माओबादीले लिएको “टोटलवार” को नारालाइ अहिले २० बर्ष पछी फेरी उल्लेख गरी “एकीकृत क्रान्ति” को परिभाषा दिन पर्नु नेपाली राजनीतिमा राम्रो रिजल्ट आएको संकेत होइन / यद्यपि जनयुद्धले जनचेतनामा प्रगति प्रति राम्रो बृधि गरेकोछ / एउटा साधारण नेपालीको छोरोलाइ रास्ट्रपति बनाउन सफल भएकोछ / प्रगतिशील राजनीतिक नारालाई स्थापित गरेको छ/ तर नेतृत्व स्थापित हुन सकेको छैन / अब नेतृत्व स्थापित गर्नु युवा बर्गको नैतिक दायीत्व हुन आएको छ/
२ यता राजनीतिक रुपमा आफ्नो दस्ताबेजलाइ महाधिबेशनमा लगेर छलफल गराई पास गराएर केन्द्रिकृत योजनाका साथ अगाडी बढेको भए दुश्मन यति सजिलरी हास्न पाउने थिएन / देशमा दलाल पुजिबाद्को बिकाश भएकोछ / तर दलाल पुजीपतिहरु सबै भारतीय बिस्तारबाद या अमेरिकी साम्राज्यबादबाट संरक्षित रहेकाछन् / जसले गर्दा आन्तरिक द्वन्दलाइ मात्र प्रधान मानेर जानु गलत नै हुनेछ/ आन्तरिक शक्ति लाई प्रधान र बाहिय शक्तिलाई गौड मानेर अगाडी बढेमा अबश्य पनि सफलताको केन्द्रमा पुग्न सजिलो हुनेछ / बाहिय शक्तिको कुरै नगर्नु पनि कुनै शक्तिको परस्त नेता बन्न खोज्नु हो भन्ने कुरामा विवाद हुन सक्दैन / रास्ट्रीय र अन्तरास्ट्रीय शत्रु मध्ये प्रधान र गौड छुट्टाउनै पर्ने हुन्छ / अन्यथा युवा जोश छ भन्दैमा दुइ चार जनालाई कारबाही गरेको भरमा सत्ता लेनदेन गर्दै एक दुइ जना नेताहरु सरकारमा त जालान तर अन्तिम यात्रा बाबुराम भट्टराईको हुनेमा कुनै दुइमत देखिदैन / विद्रोहीले सत्ता कब्जा गरेको अबस्था बाहेक सम्झौतामा प्रतिक्रियाबादी सत्ता संग सत्ता साझेदारी भएको इतिहास अहिले सम्म विश्वमा देखिएको छैन / त्यसकारण पार्टी फुटेको दुई बर्षमा नै फेरी फुटाउनु नेतृत्वको लागि हतासको मानसिकता भन्दा बेइमानी नहुने देखिन्छ /
निष्कर्ष :- मिति २०७१ मङ्सिर २७ र २८ गरि दुइ दिन सम्म अध्यक्ष कमरेड किरण, सचिब कमरेड देव गुरुङ र विदेश राज्य समन्वय समिति संयोजक कमरेड मनोज थापा संग खाडी क्षेत्रको प्रतिनिधित्व गरि रमेश गिरि, दिपक बोहरा, काशी काफ्ले, बसन्त पौडेल र बिक्रम पौडेल ले संयुक्त रुपमा भेटघाट गरि बर्तमान पार्टीको समस्या र समाधान अनि पार्टीले विदेशमा रहेका नेपालीहरुको समस्याको बारेमा खेल्ने भूमिका बारेमा स्पस्ट राख्ने काम भएकोछ/ मध्यपुर्ब मोर्चाले तयार गरेको माग पत्रलाइ लिखित पत्र कै रुपमा किरण जी को हातमा दिने काम भएकोछ भने सोहि काम बिद्रोही कमरेड विप्लब र कमरेड धर्मेन्द्र बास्तोलालाइ बुझाउने काम भएकोछ /
माथि एक नम्बरको विचार कमरेड विप्लवबाट आएको हो भने दुई नम्बरको विचार कमरेड किरणबाट आएको हो / दुवै जनालाई राम्ररी केलाउदा ब्यबहार र सिद्धान्त मेल नखाएको देखिएकोछ / अहिलेको युवाको माग अनुसार विप्लव गएको देखियो भने बुढाहरुले सिद्धान्तको रटान गर्दै आत्म रक्षामा लागेको देखियो / त्यसकारण खाडीमा रहेका मोर्चाहरुले आफुलाई फुटाएर कम्जोर गराउनु भन्दा क्रान्तिलाई कसरि सहयोग गर्ने र त्यसको सैद्धान्तिक पाटोलाई समातेर रक्षा गर्दै अगाडी कसरि बढ्ने भन्ने सम्बन्धमा स्पस्टताका साथ मोर्चालाई एकताबद्ध बनाएर एउटा स्वरका साथ जान सकेमा दुश्मनले हास्ने मौका पाउने छैन / अन्यथा हाम्रा कुराहरु त्यहाँ सुनुवाई हुने छैनन् / जहाँ बस्नु हुन्छ, जसरि बस्नु हुन्छ , क्रान्तिलाई सहयोग गर्नुहोस, करकाप होइन, आत्मीय बलिदानीका साथ अगाडी बढ्नुहोस, आपसमा झैझगड नगरी, मिलेर नै नया योजना लिएर आउनुहोस भन्ने मेरो धारणा हो / हिजो हामीले पार्टी प्रति गरेको योगदान अहिले प्रतक्ष नेतृत्वको सामु राख्ने अवसर त मिलेकोछ / तर त्यसलाई अब कसरि र कुनपक्षबाट राम्रो सम्बोधन, ब्यबहारमा जाने प्रतिबद्धताका साथ हुन्छ ? त्यो हेर्न बाकि नै रहेकोछ/
रमेश गिरी
सल्लाहकार
नेपाली जनप्रगतिशील मोर्चा युएई
No comments:
Post a Comment